Hardcore Hoefnixen, een tragedie in drie akten

Begin augustus was het drama compleet. Hoefnix was blut en moest haar naam gaan waarmaken: 24 dagen leven van €477.

Daar verhonger je trouwens niet van. Die €477 is het bedrag waar veel mensen elke maand van moeten leven. Maar je bent nu eenmaal gewend aan de hoeveelheid geld die je hebt. Dus het moet zeker kunnen, maar simpel is het niet.

Hoe groot was de uitdaging? Normaal gesproken geef ik ruim €300 uit aan boodschappen per maand. Daar komt ook nog €300 aan ‘uitgaan’ bij: kroeg, restaurant, terrasjes etc. Mijn totale budget voor niet-vaste uitgaven is ongeveer €1000. Dat ik op 1 augustus, nog geen week na mijn salaris, nog maar €477 had, was dus best slecht nieuws.

Overigens: ik had natuurlijk gewoon mijn spaarrekening kunnen aanspreken. Daar is ‘ie voor. Min of meer. Maar een beetje op je rug gaan liggen al voor je verslagen bent, dat leek me dan ook weer wat slap. Dus we zijn ervoor gegaan.

Laat het verhaal beginnen! Zoals gezegd, dit is een Griekse tragedie in drie akten, en zal zich volgens voorspelbare lijnen ontvouwen…

Akte 1: expositie

We maken kennis met de personages en het probleem.

De eerste paar dagen gingen als een trein. Ik zocht naar goedkope recepten, aanbiedingen in de supermarkt, en gaf in de eerste week precies €40 uit, alleen aan boodschappen, inclusief een etentje bij mij thuis. Die hele week zou perfect zijn geweest als we niet tijdens dat etentje besloten dat we echt komende november naar Paradiso moeten voor een concert. Gelukkig is de band bepaald bepaald geen Coldplay dus die kaartjes kosten €21 per stuk. Prima start. Onze heldin heeft de illusie dat het allemaal gaat lukken.

Akte 2: confrontatie

Een dramatische plotwending. Hoe moet dit ooit goedkomen?!

In week 2 ging alles mis. We kunnen wel doen alsof de heldin de speelbal was van externe factoren, maar dit is een self-inflicted tragedie. Ten eerste kocht ik een bruiswatermachine. Er kwam een heel goede aanbieding voorbij op marktplaats, precies de machine die ik wilde op fietsafstand, enfin, ik schreef er al eerder over. Vijfenzeventig euro wisselden van eigenaar. Fout natuurlijk, hoewel op zichzelf een goede aankoop. Maar niet deze maand.

Hebben we hiervan geleerd? Nee. Want het werd zondag, de zon scheen en het terras lonkte. Hoefnix voor de bijl.

Aan het eind van week 2 was mijn saldo precies €17. Ik had in een week €293 uitgegeven. Start de dreigende muziek maar in, de donkere wolken verschijnen aan de hemel. Hoe moet dit aflopen…?

Akte 3: ontknoping

Een dramatisch slot, waarin de hoofdpersoon weliswaar een wijze les leert, maar toch ten onder gaat.

Zeventien euro voor de resterende acht dagen! Dat gaat natuurlijk niet lukken. Aan de andere kant: de heldin is niet zomaar iemand. Dit is mevrouw Hoefnix potverdorie! Heb je al eens naar het logo hierboven gekeken? Die strijdlust en die pan in d’r handen? Zo iemand lust wel een uitdaging! Dus de laatste week, besloot ik, die werd gewoon mijn bitch.

En dat werd ie ook. Ik deed nauwelijks boodschappen. Ik dook in de voorraadkast en in de koelkast. ‘Eetbaar’ ging boven ‘culinair hoogtepunt’. Goede bijkomstigheid was dat de koelkast leeg moest: er kwam een airbnb-gast. Grappig genoeg hielp dat enorm. Ik moest dit eten nu opeten want anders moest het weg.

Andere leuke wending was dat ik alle waardebonnen ging opmaken. Zo zat ik, met nog €11 op de rekening, aan een super-de-luxe taartje van Holtkamp op mijn terras in de zon. Alles dreigde gewoon te gaan lukken.

Maar dat vonden de Griekse goden niet goed, natuurlijk. Bijna letterlijk op de laatste dag verscheen een nieuw personage ten tonele om mij alsnog naar de ondergang te begeleiden. De schoonmaakster. Die maakte extra goed schoon in verband met die Airbnb-gast, en stuurde een tikkie van €52. Dat was de nekslag. Uitdaging verloren. Hoefnix blijkt niet hardcore. Het Griekse koor zwelt aan en bezingt de ellende. Het publiek laat een traan.

Epiloog: de uitleg

Uiteindelijk gaf ik €538 uit, dus €61 te veel.

Dit zijn de subtotalen:

• €141 boodschappen
• €248 ‘vaste’ lasten, waarbij ik de definitie wat ruim genomen heb. Ook de schoonmaakster, abonnementen etc tellen hier mee.
• €149 dingen die niet strikt noodzakelijk waren geweest: kaartje voor Paradiso, bruiswatermaker, terrasjes.

Het zou dus allemaal best gelukt zijn als ik niet op die terrasjes had gezeten, als ik geen bubbel-apparaat had gekocht dat ik niet dringend nodig had, en als ik bijvoorbeeld de schoonmaakster had afgebeld voor deze maand. Sterker nog: een van die drie dingen was al genoeg geweest.

Is het plan mislukt? Eigenlijk vind ik van niet. Ik heb behoorlijk minder uitgegeven, en een paar dingen zijn helderder geworden.

• Boodschappen kunnen prima een stuk goedkoper zonder dat ik op linzen en rijst hoef te leven.
• Leuke dingen doen met mensen is echt onweerstaanbaar, nog meer dan ik dacht. Dat is iets waar ik me graag bij neerleg. Die dingen zijn eigenlijk een levensbehoefte.
• De uitdaging ‘zoveel mogelijk opmaken van wat er nu in huis is’ is op een of andere manier nog leuker en makkelijker. Scheelt ruimte, en al die blikjes met THT van 2022 zijn ook weer weg.

Deze maand is best voor herhaling vatbaar. Niet het hele jaar door, maar af en toe. Een paar weken terug naar de basis, even voelen wat je nu echt nodig hebt en wat je best kunt missen, dat is heel nuttig. Je leert je valkuilen kennen, en de dingen die je te belangrijk vindt om op te geven. En je stuurt de lifestylecreep terug in z’n hok.

Inmiddels is het salaris weer binnen, en sta ik een weekendje met mijn campertje ergens in Nederland te genieten van mijn zondag. Lekker simpel maar ook niet te zuinig. Eind goed, al goed.