Ik probeer al een tijdje minder vaak de beurskoersen te checken. Tot voor kort ging dat voor geen meter. Ik deed met mijn beleggings-app elke dag hetzelfde als met de droppot op het bureau van onze secretaresse: ‘Nog EENTJE, dan hou ik op!’
Inmiddels gaat dat loslaten een stuk soepeler. Wat was de truc? Een flinke daling van de markt. Ineens zijn de dagkoersen ook in mijn hoofd veranderd in wat ze zijn: dagkoersen en dus niet zo relevant. En zo blijkt dat ik vooral keek uit hebberigheid. Kijken hoeveel meer ik heb dan gisteren. Nu dat waarschijnlijk niet elke dag het geval is, is het allemaal wat minder interessant.
Mijn beleid is sowieso: elke maand onverstoorbaar inleggen, in voor- en tegenspoed, tot de ontslagdatum erop volgt. Nou ja, dat laatste is formeel niet helemaal waar. Hoe dichterbij mijn FIRE-datum, hoe meer ik zal moeten nadenken over een verdeling van mijn geld tussen ETF’s, spaarrekening en eventueel dingen als deposito’s. Maar dat duurt nog wel een aantal jaren, en tot die tijd is het zaak zoveel mogelijk in te leggen. Ik doe dat elke maand zodra mijn salaris binnen is. De koers is daarbij niet relevant. Ik ben daarin echt een gedisciplineerde machine. Ik sla nooit over, ik doe het nooit een dag later, ik heb nog nooit minder ingelegd dan het plan was.
Maar op 3 maart gebeurde er iets vrij bizars. Ik las een krantenartikel in de ochtend (ik durf jullie niet eens te vertellen welke) en datzelfde uur deed ik iets wat ik nog nooit had gedaan: ik plaatste een verkooporder. Gelukkig niet om geld uit mijn beleggingen te halen, maar wel om een deel ervan te verhuizen. Van de VS naar Europa. Hopla, €30.000 verkocht en €30.000 weer aangekocht. Alsof het niets is. Tot vorig jaar had ik zo veel geld nog nooit bij elkaar gezien, en nu schoof ik ermee alsof het damstenen waren.
Had ik natuurlijk niet moeten doen. Het ergste is dat ik er nog voor beloond werd ook. Amerika kelderde diezelfde middag hard, Europa steeg (voor een tijd, tenminste). Dat is natuurlijk vragen om ellende. Winst op korte termijn najagen is geen onderdeel van mijn strategie, maar het was wel verdomde lekker.
Na wat psychologisch zelfonderzoek is mijn impulsieve daad wel te verklaren. Ik deed het omdat ik me niet goed voelde bij mijn eenzijdige beleggingen. Tot nu toe zat al mijn geld in de S&P500. Ik wilde liefst wereldwijd beleggen, maar vond de Vanguard All World, een heel populaire ETF, te duur. Dus bleef ik nog een tijd hangen waar ik was. Maar dit was wel een heel helder signaal dat het hoog tijd wordt om werk te maken van een betere spreiding.
Ik wilde daarnaast ook een tweede broker, zodat ik niet alles bij DEGIRO heb staan, en zodat ik automatisch kan beleggen. Daar schreef ik al twee keer over. Laatste stand van zaken is dat ik zou gaan kiezen tussen Meesman en Brand New Day. Maar eigenlijk passen ze allebei niet helemaal bij mij. Soms te weinig flexibel, soms net te veel kosten, of niet het ideale fonds. Ik had me er al bij neergelegd dat het een compromis moest worden, maar toen viel mijn oog op Amundi Prime All Country World (WEBN, getipt door FOB). Wereldwijde spreiding maar dan goedkoper dan Vanguard.
Daarmee heb je nog geen broker, maar deze keuzes beïnvloeden elkaar wel. En ook daar zat eindelijk schot in. Ik kwam op twee verschillende plekken Saxo tegen. Een naam waar ik nog niet eerder tegenaan gelopen was. Ook die vinkte alle vakjes aan, dus toen was de keus gemaakt. Rekening geopend, automatisch beleggen ingericht.
Zo. En dan nu niet meer aankomen, hè!
De dalende beurzen op zichzelf houden me trouwens niet zo bezig, nu ik mijn spreiding heb waar ik hem hebben wil. Wel jammer van die ton, maar met een beetje geluk pakt een dip op de lange duur in mijn voordeel uit. Zowel qua opbrengst (aandelen voor een koopje) als qua cijfertjesobsessie. Ik schrijf dit op dinsdagavond en ik heb vandaag nog niet eens gekeken hoe het ervoor staat. Gisteren ook niet, geloof ik. Eindelijk los van mijn spreadsheet. Heerlijk. Hopelijk blijft het zo.
Leave a Reply