Ik zit hier te kijken naar een rol keukenpapier, en het zou zomaar eens de laatste keukenrol kunnen zijn die hier over de drempel is gekomen. Sinds vanmorgen heeft de rol concurrentie: een stapel flannellen lappen, die gisteren nog door het leven gingen als dekbedhoes.
De aanleiding voor deze kleine huishoudelijke revolutie is Project Textielberg. Ergens de comments van mijn zomerserie werd al voorzichtig gevraagd of dat project nog bestaat. Ik kan het de lezers niet kwalijk nemen, want al sinds januari is het doodstil op dat front. En dat terwijl ik bij de aftrap nog beweerde dat het hele project slechts zes maanden zou duren. Hahaha, de naïviteit. Maar ik pak het gewoon aan zoals ik ooit ook mijn studie deed: het kan een eeuwigheid duren, maar ooit komt het af. (Mijn hoogleraar zei tijdens mijn afstudeerpraatje dat ze positief verrast was dat ik de moeite toch nog genomen had.)
En dus moest het dit weekend ineens gebeuren. Naaimachine uit de kast, flannellen dekbedhoes van de stapel, en ik jaagde die lap er even doorheen. Hopla. Nu heb ik zowel bespaard op papieren keukenrol als mijn overbodige textiel gered van de afvalcontainer.
Het klinkt nu een stuk positiever dan het was, want een tweepersoons dekbedhoes is gewoon een enorm ding. Dat heb je niet zomaar opgebruikt. Je kunt er waarschijnlijk pyjama’s voor de hele familie uit maken, als je zou willen dat de hele familie vanaf nu grijsgeruit en mismoedig aan de ontbijttafel zat. In plaats daarvan heb ik een advies van een paar lezers opgevolgd en een deel van de hoes gebruikt voor het maken van flannellen keukendoekjes. Een stuk of twaalf, geloof ik. Erg schrikt de hoes er niet van, er zijn alleen wat randen van zijn bestaan aan opgeofferd. Maar goed, er is tenminste weer voortgang.
Dit is precies de gedachte waarmee ik Project Textielberg begon. Al dat textiel dat ik niet meer gebruik, is geen afval, maar een luxe product dat heel veel kost om te produceren (vervuiling, mensonterende toestanden, gigantische afvalbergen, enfin, het staat allemaal hier) en daar moeten we dus met respect mee omgaan. Het katoen flannel van deze dekbedhoes bijvoorbeeld, heeft de planeet veel gekost. Weggooien is geen optie. Dat we dat toch allemaal massaal doen, is eigenlijk heel erg.
Bovendien dwingt Project Textielberg mij om al die textiel die ik over heb, te gebruiken voor iets waar ik anders iets voor had gekocht. Pakken keukenpapier, in dit geval. Of het gaat lukken om die keukenrollen definitief te vervangen, daar ben ik nog wel wat skeptisch over. De kans zit erin dat de streng-vrome lappen flannel niet bestand zijn tegen mijn huishouden van Jan Steen. Maar laten we het gewoon proberen.
Overigens heb ik het mezelf niet al te moeilijk gemaakt. Het is geruite stof, dus ik heb gewoon langs de ruiten genaaid, drie bij vier vakken. De naaimachine die ik gebruikte, is een lockmachine. Die snijdt de stof af en werkt hem meteen af. Zomen is te veel moeite voor lappen die de rest van hun werkende leven gebruikt gaan worden voor omgevallen koppen thee en ander ondankbaar werk.
Hoe veel kleiner is de Textielberg geworden? Maar liefst 171 gram lichter. Nog maar 6.581 gram over! Hoera. Mocht dit allemaal een succes worden, dan bespaar ik ook geld. Een pak keukenpapier kost een euro of drie. Hoe veel pakken ik koop in een jaar, weet ik niet precies, maar ik gok vier. En ik weet natuurlijk ook niet hoe lang deze lappen meegaan. Laten we uitgaan van een jaar of vijf, en dan kom je uit op €60 (€3 voor vier pakken per jaar, over een periode van vijf jaar). Daar word je nog niet rijk van. Het meeste voordeel zit hem dus in alle bomen die niet gekapt hoeven te worden, de bleekmiddelen en verf die niet gebruikt hoeven te worden om het papier een leuk kleurtje te geven, en het water dat er niet mee verspild hoeft te worden.
Beetje slecht nieuws is er ook: ik heb 180 gram textiel weggegooid. Ik zal u de details besparen maar het had te maken met versleten kledingstukken van een bepaald type, die je zelfs nog niet als vulling voor een teddybeer wil gebruiken, dus ik heb me wat dit betreft gewonnen gegeven. Dat maakt de Textielberg 171+180=351 gram lichter.
Tussenstand: 6.401 gram. Waarvan 180 gram alsnog weggegooid. Er moet duidelijk meer gebeuren…
Binnenkort zal ik er eens wat meer werk van maken. De trage voortgang hier heeft ook te maken met gebrek aan tijd. Dingen maken met de naaimachine kost je zo een hele dag, en die dag heb ik het laatste jaar niet vaak. Ik heb ook nog een stapel kleding die nu ECHT HEEL ERG gerepareerd moet worden, anders moet ik binnenkort elke dag in dezelfde ribbroek naar mijn werk.
Weet je wat, we spreken af dat ik eerst die kleren doe, daar ook een blogpost van maak, en me daarna weer op de Textielberg stort. Tot snel!
Leave a Reply