Ik was de afgelopen week in Noord-Engeland en Schotland met drie vriendinnen. Het was geweldig. Nu is het zondagmorgen en ik ben kapot. Omdat we veel gelopen hebben, maar ook veel gedronken, en weinig geslapen. Ik voel me zoals vroeger als ik thuiskwam van een festival.
Tegenwoordig heb ik voor dat post-festival-gevoel een stuk minder feest nodig, trouwens. Vroeger moest ik daarvoor dagenlang dronken zijn op Lowlands, met een lekkend luchtbed in een tent, terwijl de buren de hele nacht een gabber-feest hielden. Nu is een paar avonden in een b&b slapen en een paar biertjes drinken al voldoende. Laten we het vooruitgang noemen…
Helemaal zonder tegenslag was de week niet. Ik kreeg slecht nieuws over een collega. Mijn collega’s en ik zijn een hecht team van vier, en we zijn behoorlijk uit het lood geslagen. Hij gaat bijna met pensioen en zowel qua zwaarte als qua timing zou dit nieuws bijna niet slechter kunnen zijn. Een leven lang hard werken en dan, terwijl je je net ging verheugen op je pensioen met je vrouw, deze dreun krijgen.
Ik stond net in een winkel een wollen trui te passen toen ik het bericht kreeg. Terwijl ik met mijn vriendinnen door Edinburgh terugliep naar ons hotel, tas van de winkel in de hand, vroeg een van hen aan mij: “Als dit soort dingen gebeuren, kijk je dan niet anders aan tegen je plannen?” Ik weet niet meer precies hoe ze het verwoordde, maar het was een variant op het bekende “vergeet je niet ook nu te leven?”
Ik zal heel eerlijk zijn (en dat is lastig, want ze leest mee) en bekennen dat ik me eigenlijk ergerde aan die vraag. Ik had net £160 (€189) uitgegeven aan een wollen trui! Bovendien waren we net neergestreken in een van de duurste steden in Europa, op onze rondreis in een luxe huurauto, slapend in heerlijke hotels en B&B’s. Je kunt mij deze week bepaald niet beschuldigen van krenterigheid.
Ondanks dat die vraag de plank helemaal misslaat, krijg je hem als FIRE-mens voortdurend. Er steekt een misvatting achter, namelijk het idee dat je jezelf jarenlang alle leuke dingen ontzegt, in dienst van een toekomst die je misschien niet eens haalt. En er zijn ook wel mensen die een beetje doorslaan met FIRE. Alleen ken ik die mensen niet, terwijl ik er inmiddels aardig wat heb ontmoet.
Die trui die ik gekocht heb, is een van de drie kledingstukken die ik in 2025 heb gekocht en bij die drie zal het ook blijven. Dat is misschien weinig, maar ten eerste zouden we allemaal zo weinig kleding moeten kopen, en ten tweede heb ik niet nog meer kleren nodig. Ik heb een kast vol. Wat ik anders doe dan de meeste mensen, is weten wat ik draag en alle andere onnodige zooi niet kopen. Dat lijkt mij normaler dan honderden kledingstukken opslaan in mijn huis en niet dragen – wat de meeste mensen toch doen.
En zo gaat het met alles. De vlucht naar het VK was mijn eerste vliegreis sinds Covid. Dat klinkt alsof ik niet op vakantie ga, maar niets is leuker dan met een campertje door Europa crossen. Of zelfs in Nederland blijven, want ook ons land is geweldig. Ik vraag mij bij elke aankoop af of ik het nodig heb, en als dat zo is, koop ik het zo mogelijk tweedehands. Dat is enorm veel goedkoper, maar ook beter voor de planeet. Ik ga minder uit eten dan voorheen, omdat ik vond dat het te veel kostte ten opzichte van de hoeveelheid plezier die ik eraan beleefde.
Dat dit allemaal zo veel geld scheelt dat ik er zeker tien jaar eerder van met pensioen kan, tja, dat kan ik ook niet helpen. Wat mij betreft zou iedereen het zo moeten doen. De truc is zorgen dat je leven nu al beter is, omdat je bewuster leeft en geen rommel verzamelt, terwijl je ondertussen zoveel mogelijk geld aan het werk zet voor de beste aankoop die je kunt doen: vrijheid.
Een typische win-win-situatie. Hoe komt het dan dat dit toch zoveel scepsis oproept? Ik weet het eigenlijk niet precies. Misschien moet ik het de vriendin eens vragen. Dan maken we er een vervolgpost van, in dialoogvorm.
Maar nu ga ik eerst een week lang slapen, en gezond eten. En mijn collega een dikke knuffel geven.
Leave a Reply