Wanneer is mijn FIRE-pot groot genoeg om te stoppen? Je kunt natuurlijk te vroeg je ontslagmailtje schrijven, maar de kans dat je in plaats daarvan te lang wacht, is veel groter. Logisch, want het ene probleem lijkt groter dan het andere.
Mensen zijn gericht op risico’s vermijden, en dat is heel begrijpelijk. Dat is ons overlevingsinstinct en dat werkt heel goed, want daarom hebben al je voorouders lang genoeg overleefd om kinderen te maken. Dankzij onze inschatting van risico’s worden we niet opgegeten door wilde dieren en belanden we niet dakloos onder een brug.
Maar we zijn ook vaak te voorzichtig, en dat is jammer, omdat je daarmee een ander risico loopt: stapels avonturen missen. Dat is ook een vorm van opportunity cost.
Als je te lang in een baan blijft hangen omdat je weet wat je hebt en niet wat je krijgt, dan is dat jammer. Nooit je grote geheime liefde mee uit vragen, is erger dan een blauwtje lopen. De avontuurlijke afslagen die je niet durfde te nemen waardoor je op de saaie snelweg bleef.
Ik ben van nature een optimist. Ik maak me zelden heel veel zorgen, en ga er vanuit dat het ergste nooit gebeurt. Daarmee zit ik er natuurlijk soms naast, maar die situaties doen zich maar heel zelden voor. En als het dan toch gebeurt, is er altijd wel iets op te vinden. En als ik nooit risico had genomen, had ik nu mijn huis niet (dat was toen eigenlijk te duur voor mij, en die ‘toekomstige leidinggevende functie’ waarover ik het had bij de hypotheekadviseur, verzon ik ter plekke), had ik nooit de ervaringen gehad van de keren dat ik in het buitenland woonde (ik nam ontslag middenin een economische crisis, verhuurde mijn huis en vertrok), had ik nooit gedurfd een deel van mijn salaris in te leveren voor een droombaan (baan was kut maar wel veel van geleerd en zonder die baan had ik nu mijn huidige werk niet), en had ik zelfs niet in Amsterdam gewoond, want veel van mijn familie vond dat toch wel een heel onverstandige beslissing. Ik zou waarschijnlijk als grachtenlijk danwel heroïnejunkie eindigen. Waarschijnlijk allebei.
En zonder een gezonde dosis optimisme zou ik dit hele FIRE-plan ook niet hebben verzonnen. Ik wil over jaar of acht, met nauwelijks genoeg spaargeld, ontslag gaan nemen bij de perfecte baan die ik nu heb, om lekker zonder werkgever van de rest van mijn leven te gaan genieten. Dat klinkt onverstandig. Maar ik ga het toch doen.
Zou je niet voor de zekerheid nog een jaartje doorwerken? Nee! Ik wil niet het risico lopen dat dat voor niks was. Ik loop liever iets te dicht langs het ravijn dan dat ik nooit van het uitzicht heb genoten.
En bovendien: er is geen ravijn. Ook als het toch iets te snel gaat met de uitgaven, of als een grote beurskrach zich aandient terwijl ik net de laptop van mijn werk heb ingeleverd, komt het wel goed. Want ik ben slim, ik ben flexibel, ik vind een heleboel leuk om te doen, ik ben best leuk om mee te werken, en dus vind ik wel iets, mocht ik blut raken.
Waarom ik vind dat dat ravijn waarschijnlijk eerder een glibberige stoeprand is:
- Een baan is geen grotere zekerheid dan vermogen. Je kunt ontslagen worden, of arbeidsongeschikt raken. In het eerste geval ga je gewoon op zoek naar een nieuwe baan, en dat lukt dan heus wel. In het tweede geval ben je beter af met vermogen, want dat werkt zelfs door als je in coma in het ziekenhuis ligt. Hoe dan ook loop je niet meer risico omdat je gestopt bent met werken.
- Mocht de markt instorten, dan kan ik het eerst nog wel een jaar uitzingen zonder aan mijn vermogen te zitten, en als het dan nog niet voorbij is, kan ik wel een baantje vinden. Maar waarschijnlijk zou ik dat niet eens doen. Mijn vermogen zal ook dips overleven, daar heb ik het op berekend.
- Ik kan best van nog minder geld leven. Vakantie is geen eerste levensbehoefte, en minder uit eten gaan is misschien wat vervelend, maar niet vervelender dan 32 uur werken in de week. Dus als blijkt dat ik iets te krap heb gerekend, zal ik nog steeds blij zijn met mijn keuze.
- Hoe meer tijd ik heb, hoe minder ik hoef uit te geven aan dingen als kleding (ik heb drie naaimachines) en afhaal-eten (ik hou van koken). Het zou dus best kunnen dat mijn maandelijkse kosten nog omlaag gaan.
- De kans is aanwezig dat ik toch nog weer iets verzin met mijn tijd waar nog geld aan valt te verdienen.
Samengevat: het komt wel goed. En optimisme is niet het ontkennen dat er dingen mis kunnen gaan, maar het erkennen dat de meeste dingen goed gaan.
Leave a Reply