Bijgaande foto is van een voordeur in een portiek waar ik afgelopen weekend stond. Ik ging naar een bankje kijken dat op Marktplaats stond.
Met dat bankje is het niets geworden maar die sticker op de brievenbus sloeg de spijker op zijn kop. Ik kende hem al want toen ik een puber was, was ik dol op Loesje. Ik had er zelfs een schoolagenda van.
Loesje is dat fictieve meisje uit Arnhem dat posters maakt en wildplakt, om het leven leuker en liever te maken. Speelser. Inmiddels is ze een beetje een jaren ’90-icoon geworden, maar ze bestaat nog steeds. Wildplakken, ik hoop dat het weer in de mode komt. Dat je door de stad loopt en dat er mensen met je willen communiceren via posters op electriciteitskastjes. Veel leuker dan Instagram.
De sticker had ik zelf ook best op de brievenbus willen hebben, maar op die van mij zit zo’n saaie NEE/NEE-sticker. Toen mijn appartementsgebouw werd opgeleverd, heb ik er meteen een stapel meegenomen van het stadsdeelkantoor en in de hal van het nieuwe pand gelegd. (Het hielp trouwens enorm, binnen de kortste keren zat er zo’n sticker op alle kleppen. Moehahahaha…)
Hoe dan ook. Wij hebben bijna allemaal alles al. We hebben niks meer nodig. Denk eens aan die marketeer die ik in maart citeerde: “Als we nu net zoveel producten in een kinderkamer hebben staan als in 1959 in een heel huis, welke behoeften vervullen marketeers dan eigenlijk nog?”
Of die stelling letterlijk klopt, weet ik niet. Ik weet wel dat we nu als collectief rijker zijn dan ooit, en minder vrije tijd hebben dan ooit. Of onszelf minder vrije tijd geven, misschien. Als we die onzin nou eens niet meer kochten, dan hadden we kleinere huizen nodig, en kleinere banen. En meer tijd om bijvoorbeeld wildplakker te worden van ludieke lieve posters.
De sticker is te bestellen, trouwens. Voor als je alles al hebt, behalve een leuke sticker tegen reclamefolders.
Leave a Reply to Mevrouw Hoefnix Cancel reply