Ik zou best een nobel mens willen zijn. Iemand van het harmoniemodel. Iemand die niet als kind iemand een hersenschudding sloeg met een hockeystick. Helaas: ik deed dat wel, weliswaar per ongeluk, maar wel in het heetst van de strijd. En ik hou niet eens van hockey.
Op dit blog ben ik ook een paar wedstrijdjes begonnen, meestal met mezelf. Eerst probeerde ik een maandje Hardcore Hoefnixen en ging ik op zowat de laatste dag roemloos ten onder. Daarna wilde ik binnen twee jaar mijn eerste ton binnenharken. Dat lukte ook niet, deze keer met een vrij ruime marge: ik kwam niet eens in de buurt. Gelukkig kon ik wel Trump de schuld geven, en dat is altijd prettig om te kunnen doen (en je kunt het ook zo vaak, tegenwoordig, maar we dwalen af).
Hield dat mij tegen om een nieuwe challenge te beginnen? Nope. Het hield me wel tegen om erover te schrijven. Helaas kan ik blijkbaar nergens mijn mond over houden, want nu ik ook hier een nederlaag heb geleden, zit ik jullie er nu toch weer over te vertellen.
Deze keer is er wel een winnaar, want ik streed tegen iemand. De winnaar is Vincent Kouters, met wie ik de afgelopen tijd in een verbeten race verwikkeld ben geweest. Niet dat hij dat wist. Het was een eenzijdige race: ik wilde mijn eerste ton hebben voor hij zijn tweede had. Gewoon voor de sport.
Zie het als een hardloopwedstrijd, in een stadion. Vincent lag een ronde voor, maar ik wilde in mijn eerste ronde toch eerder over dat streepje zijn dan hij in zijn tweede, ook al betekent dat nog steeds dat hij een ronde voorligt.
Ik gaf mezelf een goede kans. Hij had weliswaar het voordeel dat hij die eerste ton al had, die van zichzelf al bijdroeg aan zijn vermogen, naast zijn inleg. Hij had bij wijze van spreken al snellere gympen. Bovendien had hij drie maanden voorsprong: hij begon aan zijn tweede ton in februari 2023, en ik begon pas in mei van dat jaar aan mijn eerste. Maar ik legde dan weer meer in, had ik tenminste de stellige indruk. Het was spannend. Hij liep voor, maar ik haalde hem heel langzaam in.
Ik hield hoop tot de allerlaatste dag. Het enige wat ik nodig had, was mijn inleg van september (die aanstaande donderdag of vrijdag gaat plaatsvinden) en een beetje stijging in de markt. En dat mijn tegenstander om mysterieuze redenen een slechte maand had. Niks kunnen inleggen? Een rare cryptomunt ten onder? Ik gunde het hem allemaal. Als ik maar zou winnen.
Maar ja. Toen kreeg ik afgelopen vrijdag Vincents laatste nieuwsbrief binnen. Hij was er al. Snotverdorie. Afgelopen maandag 15 september stond in zijn totaaloverzichtje een bedrag van zes cijfers, beginnend met een 2. Wat was mijn totaalstand op maandag 15 september? Dat weet ik niet meer, want ik overschrijf steeds mijn totaalbedrag, maar het moet ruim €96.000 zijn geweest.
Aanstaande donderdag of vrijdag ga ik het misschien wel halen. Ik heb nu in totaal precies €97.167. Als ik mijn maandelijkse €2500 heb ingelegd, wat tegenwoordig automatisch gaat via Saxo, zit ik op €99.667. Als er tot vrijdag ook nog een leuk ieniemienie groeimomentje in de beurs zit, en alles zich verder even koest houdt (geen wereldoorlog, graag, of een geslaagde moordpoging op Trump), dan ben ik er dus aanstaande vrijdag. Dan ben ik tonnair.
Fingers crossed! Mijn nemesis trok een fles champagne open toen hij het haalde, maar hij had dan ook een podcast. Dan is het leuk om even een fijne plop te laten horen. Wat ik ga doen, weet ik niet. Ik hou niet van champagne, dus misschien wordt het een biertje. Maar blij zal ik zijn.
Als ik het red, natuurlijk. Niets zo veranderlijk als de beurs!
EDIT voor iedereen die hier vandaag (vrijdag 26) komt en nieuwsgierig is wat de stand is: de beurs is heel pesterig iets gaan dalen, dus ik ben nu ongeveer €500 €280 van mijn eerste ton verwijderd…
Volgen? Schrijf je in voor mijn nieuwsbrief, dan krijg je elke twee weken een update met al mijn posts die je in die tijd gemist heb.
Leave a Reply to Mevrouw Hoefnix Cancel reply