Op die hele gezellige bijeenkomst van zaterdag 20 april liet ik vallen dat ik leef van ongeveer €1800 per maand. Daar gingen zoveel wenkbrauwen van omhoog dat ik onderweg naar huis gegoogled heb of dat nou echt zo weinig is.
Wat bleek? Dat is echt heel weinig. Het minimum maandloon is iets van €2200. Daar kun je volgens de FNV nauwelijks van leven, en als je kinderen hebt of hoge lasten, geloof ik dat meteen. En wie heeft die kinderen en/of hoge lasten nou niet? De bijstand is op dit moment €1284. Er is ook nog het ‘sociaal minimum’ en dat is net onder de €1500. Dat lijkt mij behoorlijk ellendig. (EDIT: Ik had eerst de bijstand veel te hoog wegens te haastig googlen. Met dank aan Bozbez voor de correctie in de comments. Na correctie vind ik vooral het verschil tussen de bijstand en het sociaal minimum bijzonder. Iemand die niets anders heeft en van de bijstand leeft, en dus geen andere inkomsten MAG hebben of een tas boodschappen van haar moeder mag aanpakken, wordt dus 200 euro onder het sociaal minimum gehouden. Is dat fatsoenlijk? Ik vind van niet.)
Waarom lukt het mij dan om zo comfortabel te leven van €1800? Ik kan wel een paar dingen bedenken die met pure mazzel te maken hebben:
- Ik heb heel lage woonlasten: mijn hypotheek + vve-bijdrage komt neer op 265 euro per maand na de belastingteruggave, en mijn energierekening was lang 14 euro per maand en is nu nul. Dit is meteen al waarschijnlijk de allergrootste verklaring.
- Ik woon alleen. Vrijgezel zijn is duur, maar kinderloos zijn is natuurlijk ideaal (financieel, en in mijn geval ook in alle andere opzichten). Bovendien hoef ik met niemand mijn uitgaven – of het gebrek daaraan – te overleggen.
- Voor mij is dit een spel, en geen noodzaak. Mocht het spreekwoordelijke dak instorten, dan heb ik altijd nog een uitweg. Arm zijn is zo stressvol omdat je die uitweg juist niet hebt.
- Ik doe dit nog niet zo lang. De meeste van mijn spullen kocht ik toen ik nog veel geld uitgaf, en ik hou van kwaliteit, dus alles gaat lang mee. De eerste grote uitgave sinds ik mijn bestedingspatroon heb omgegooid, komt volgende maand: zonnepanelen op mijn camper. Eens kijken hoe ik dat ga redden!
- Een tijd lang van niks leven is prima, zeker als je weet dat het tijdelijk is. Dat is waarom studenten altijd zo blijmoedig straatarm zijn: het is in alle andere opzichten de beste tijd van je leven, en over een jaar of vier komt het geld wel weer. Mijn bestedingspatroon is niet tijdelijk bedoeld, maar het helpt dat ik ermee kan stoppen als ik dat wil.
Dus laten we nu niet concluderen dat het minimumloon hoog genoeg is, dat iedereen moet stoppen met zeiken en gewoon de mouwen op moet stropen. Arm zijn is vreselijk. Het is slecht voor je, in veel opzichten die een comfortabel mens zich maar heel moeilijk kan voorstellen, en vooral kinderen die in armoede opgroeien, zijn zwaar de pineut. Alleen al daarom zouden we ruimhartig moeten zijn met ondersteunen van arme gezinnen. Als je het al niet doet om de volwassenen, dan omdat de kinderen al helemaal nergens om gevraagd hebben. Die een betere start geven, maakt een wereld van verschil. Ook voor de samenleving.
Maar toch. Toch is er wel wat voor te zeggen dat je verder komt met die 1800 euro als je, naast geluk, ook wat wijsheid hebt. Zoals:
- Het scheelt enorm als je gewoon stopt. Met. Onzin. Kopen. Klein en groot. Niemand heeft elke vijftien jaar een nieuwe keuken nodig. Niemand. Niemand heeft elke maand nieuwe kledingstukken nodig. Echt helemaal niemand. Het kán zelfs niet eens, qua draagkracht van de aarde. Niemand heeft twintig paar schoenen nodig. Nee, ook geen fashionista.
- Ik heb op mijn 29ste een klein huis gekocht (nou ja, toen vond ik het zeeën van ruimte, maar het is 65m2) en ben daarin blijven wonen. Inmiddels kan ik me veel groter veroorloven maar ik vind het nog steeds heel ruim. Sterker nog: onderdeel van mijn plan naar financiele onafhankelijkheid is desnoods verhuizen naar 45m2 als dat nodig blijkt. Dat zal ik geen groot probleem vinden, behalve dat ik liever gewoon hier blijf.
- Er kon gewoon een heleboel geschrapt worden aan maandelijkse kosten, en dat geldt volgens mij voor veel mensen. Ik had drie streamingdiensten maar ik keek naar geen van alle, en ik durf te wedden dat de meeste mensen die er drie of vier hebben, niet naar allemaal kijken. De meeste leden van sportscholen gaan niet. Die noemen ze daar ‘donateurs’. Sportscholen leven van de onrealistische hoop van hun klanten dat ze spontaan zullen veranderen in betere mensen, ergens na het weekend ofzo. Mijn rondje maandelijkse uitgaven schrappen scheelde zo’n 275 euro.
Mensen die op het bestaansminimum leven, weten hoogstwaarschijnlijk allang hoe je spaarzaam kunt zijn. Die hoeven dit allemaal niet te horen – waarschijnlijk zijn ze beter in besparen dan ik. Maar mensen die met een modaal salaris of hoger toch steeds tekort komen, die zouden misschien eens moeten kijken wat ze verkeerd doen.
Ik bedenk ineens een nieuw reality TV-format: gezin met gat in de hand gaat in de leer bij bijstandsmoeder. Elke week de uitgaven bekijken aan de keukentafel, en dan strenge monologen door de vrouw die het wel lukt om haar kinderen in leven te houden met boodschappen van de Lidl. Of iemand zoals Tinie. Ik zie het wel zitten.
Overigens: ik ben nog steeds ziek. Ik eet al een week alleen maar Brinta. Ik kan je vertellen, zo goedkoop als deze week zijn de boodschappen zelden!
Leave a Reply