In de serie ‘nog even over…’ wil ik het nog even hebben over onderwerpen uit voorgaande blogposts. Omdat het zomerstop is, maar ik toch niet helemaal wilde verdwijnen. Deze keer: dure concertkaartjes.
In een heel vroege post huilde ik 532 woorden lang over dure concertkaartjes, en sindsdien is de situatie er niet beter op geworden. Dat ik daar maar 532 woorden voor nodig had, is nog een wonder.
Ik had naar een optreden van John Mayer gewild, die ik al vaker had gezien. Goedkoop was dat al nooit, maar nu was het helemaal uit de hand gelopen. Mayer en het grote boze Ticketmaster hadden bedacht: laten we lekker de prijzen verhogen tijdens de verkoop. Want dat is normaal gedrag, ofzo. ‘Dynamic pricing’ noemen ze dat, en het is om woedend van te worden. Recentelijk heeft Oasis er ook lekker veel geld mee bijeen geharkt, maar het bestond al veel langer, vooral bij artiesten die een bloedfanatieke schare fans hebben. Vaak juist bij jonge fans dus, en daarom maakte ik me al een tijdje druk om deze praktijken.
De laatste kaarten voor John Mayer kostten destijds 630 euro – voor een plek halverwege de zaal, dus niet vooraan. Ik verzamelde in mijn oorspronkelijke post een lijstje van dingen die je daar ook voor had kunnen kopen. Ik citeer uit eigen werk (misschien werken niet alle links meer).
- Met 15 vrienden naar Lucinda Williams, met 15 vrienden naar Tricky of met 19 vrienden naar JOHAN. Allemaal in Paradiso.
- Met z’n tweeën (!) drie dagen (!!) naar Lowlands (als je allebei nog een tientje bijlegt). En Lowlands vindt dat zelf al zo pijnlijk, dat je er gespreid kunt betalen.
- Zeker twee maanden boodschappen doen.
- Met z’n tweeën dineren bij de Librije (3 Michelinsterren). Je hebt zelfs ruimte in je budget voor een extra konijnenniertje.
- Alternatief: thuis eten en 63 flessen tempranillo uit Librije’s webshop bestellen. Dan maakt het ook niet meer uit dat je niet kunt koken.
- Een maand huur van deze studio in Nijmegen (25m2).
- Deze luxe nieuwe fiets bij mijn favoriete fietsenmaker. Kun je meteen terugverdienen omdat je natuurlijk niet meer met de tram, bus of auto gaat. (Ook voor meneren.)
- Een jaar en vijf maanden lang elke dag het papieren NRC bij je thuis of 3,5 jaar de digitale krant.
- Twee jaar en vier maanden lang onbeperkt naar de film. Of twee jaar en 8 maanden als je onder de 30 bent.
- 325 paar sokken van de Hema.
- 18 keer naar Parijs met de Thalys.
- Een Volkswagen Passaat uit 2002 of een Ford Ka uit 2008.
- Genoeg Bruynzeel laminaat voor een appartement (75 vierkante meter) bij de Gamma.
- En dan mijn favoriet: je kunt naar IKEA gaan en daar inslaan: KLIPPAN bank (€199) plus BILLY boekenkast (€54,95) plus SANDSBERG/ADDE tafel en twee stoelen (€55,97) plus NEIDEN tweepersoonsbed (€59,95) plus KLEPPSTAD kledingkast (€99,95) plus LACK tv-meubel (€12,99) plus TRIXIG schroefboor om het allemaal in elkaar te zetten (€32,99) plus een trompetboomplantje voor de sfeer (€12,99), dan nog 2 hotdogs bij de uitgang (€1,98) en omdat het geld dan nog steeds niet op is, ook nog een led-tv bij de Mediamarkt naast de IKEA (€97). Is je nieuwe studio in Nijmegen meteen volledig ingericht.
Die laatste heb ik ook een keer hardop voorgelezen aan een vriend, waarbij ik steeds woester werd, en hij steeds harder moest lachen, zodat hij aan het eind half naast zijn stoel lag. (Er zat al wel wat alcohol in.)
Inmiddels zijn die prijzen alleen nog maar gekker geworden. Deels is dat inflatie, en een toernee met een hele crew en heel veel decorspullen is ook teringduur, met die dure brandstof en die werelddelen die zo irritant ver uit elkaar liggen. [Edit: en natuurlijk het feit dat je aan streaming nauwelijks verdient als artiest en daarom je inkomsten uit toeren moet halen.]
Maar het is ook een stel dikke sigaarrokende muziek-moguls die denken: “Eindelijk. Eindelijk hebben we de kans om die vrekken van Europeanen helemaal uit te wringen.” Want wij Europeanen waren heel lang niet bereid om de bedragen te betalen die Amerikanen zich zonder problemen uit de zak laten kloppen, maar de muziekindustrie rook zijn kans. En het is gelukt. Alles is nu belachelijk duur, en we gaan nog steeds.
Maar er is een oplossing. Ik pas hem zelf al zeker een jaar toe, en het bevalt me enorm. Eigenlijk staat hij al in het rijtje hierboven. De oplossing, dames en heren, is (tromgeroffel): naar kleine bands gaan. Naar Paradiso of de Melkweg in Amsterdam, het Paard in Den Haag, Doornroosje in Nijmegen, Tivoli in Utrecht, de Muziekgieterij in Maastricht, Vera in Groningen, en zo nog heel veel meer mooie zalen waar goede bands spelen. Die ken je dan niet van de hitlijsten (hoewel soms ook wel) maar die bands zijn net zo goed. Ik heb de afgelopen tijd in Paradiso of de Melkweg genoten van bands als Fontaines DC, Suede, Naaz, Johan, Lucinda Williams, The Murder Capital, Darryll Ann, Patti Smith, en zo nog vele anderen. Ik geniet eigenlijk nog meer van deze concerten dan van die grote toestanden in de Ziggo Dome, want je kunt er naartoe fietsen, de bar is dichtbij, de band staat heel hard te werken want ja, dat publiek staat toch op spuugafstand, je wordt door niemand gefouilleerd, en grote bands zijn gewoon vaak saai.
Ik heb inmiddels de regel: ik koop voor niemand, niks, nooit meer kaartjes als ze duurder zijn dan €50. En sindsdien ga ik naar veel leukere bands. En ik koop ook nooit meer T-shirtjes of andere meuk, want dat slaat ook nergens op en je draagt het toch niet.
Ik heb mijn regel wel onlangs geschonden. Ik ging naar Nine Inch Nails, in de Ziggo Dome, voor €72,80. Dat was zo verbijsterend goed, dat ik zelfs een T-shirt heb gekocht. Ik schrok er zelf ook van, want de laatste keer dat ik dat deed, was in 2019 bij een reünieconcert van een van mijn favoriete bands.
Dat zijn dus uitzonderingen, en we gaan er geen gewoonte van maken. John Mayer overleeft het wel, als ik niet langskom.
Leave a Reply to Barbara Cancel reply