Het is er toch nog van gekomen. Ik heb net op de knop gedrukt waarmee ik mijn huis op Airbnb heb gezet. Lang getwijfeld, uitgesteld, alternatieven gevonden, weer getwijfeld, enzovoorts. Maar ik ben gezwicht voor de euro’s.
En het zijn een hoop euro’s. Voor een apartment zoals het mijne krijg je zo 250 euro per nacht*. Dat tikt lekker aan. Mijn prijs zit voorlopig een stuk lager tot ik een paar reviews heb (positieve, hopen we dan natuurlijk). Ik ben deze zomer bijna zes weken weg, dus tijd genoeg om aardig wat bij te verdienen.
Overigens mag je in Amsterdam maar 30 nachten per jaar verhuren aan toeristen dus als het nou heel goed loopt in mijn vakantie, is mijn Airbnb-avontuur meteen voorbij voor dit jaar. Geeft helemaal niks. Ik ben het helemaal eens met die regel, want een tijdlang dacht ik dat de buurt nog eens zouden bezwijken onder alle stelletjes die met rolkoffers en zoekende blik rondliepen. En de huizenprijzen gingen nog verder door het dak dankzij van die slimme mensen die een tweede optrekje kochten, alleen om vervolgens (nog) rijk(er) te worden met de vakantieverhuur. Dankzij die beperking op het aantal nachten hebben veel van die handige lui hun cash cow weer verkocht aan mensen die wel gewoon een huis nodig hadden. Wel zo fijn.
Het is een heel gedoe, een huis op Airbnb zetten. Eindeloos veel instellingen, foto’s uploaden, teksten bij de foto’s zetten, bewijzen dat die kamer rolstoeltoegankelijk is, prijs bedenken, kortingen bedenken voor mensen die een week, een maand of nog langer willen blijven, aanvinken wat er allemaal in je huis zit en staat, beloven dat je niet stiekem camera’s hebt opgehangen… Het gaat maar door. En dan denk je dat je klaar bent en dan moeten er allerlei automatische mails geschreven worden, en wil Airbnb dat je je ‘huishandleiding’ helemaal op de site uitschrijft, en een kennismaking met de buurt, en dan ook nog even je hobby’s en je favoriete kleur en je diepste geheimen. En of je wel even snel wil reageren op alle verzoeken, want dan maak je kans op de status ‘Superhost’. Het is wel duidelijk dat de tijden van weleer, waarin Airbnb een gezellige couchsurfing site was voor mensen die voor een habbekrats de wereld rond wilden, voorgoed voorbij zijn. Airbnb rust pas als je een amateur hotellier bent geworden.
Gelukkig doe je dit hele gedoe maar één keer, en na een paar middagen pielen staat nu alles goed. Denk ik. Straks, als het vertrek nadert, breekt weer nieuwe stress aan want dan moet alles op orde zijn. Vooral het feit dat het een lange periode is met (hopelijk) meer boekingen achter elkaar, dat is een logistiek dingetje. Ik ben vast begonnen met een handleiding van mijn huis. En dan maar hopen dat het er straks niet uitziet als de hotelkamer van David Lee Roth.
Eigenlijk heb ik met Airbnb maar één doel: in de maanden juni en juli geen verlies lijden. Dat wordt een pittige uitdaging, want mijn vakantie wordt duur dit jaar. Ik ga vijf, zes weken lang op roadtrip door Europa. En dan moet het campertje eerst nog een nieuwe distributieriem, én zonnepanelen op het dak. Heerlijk, kan ik overal vrij staan – of op een campingplek zonder stroom. Geweldig. Maar ook duur. En naast al deze kosten wil ik mijn gebruikelijke inleg op de beleggingsrekening blijven doen. Wat ik zei: een uitdaging.
Ik zal jullie al bloggende meenemen op reis. Hoeveel geef ik uit onderweg? Hoeveel kost een bus tot camper verbouwen eigenlijk? Gaan die zonnepanelen zichzelf terugverdienen, en is dat eigenlijk nodig? Valt er nog wat te besparen onderweg? Begin juni vertrekken we, dus pak je mentale koffer vast in. We rijden trouwens naar Griekenland, via de Balkan.
Dat besparen gaan we trouwens niet overdrijven. Ik ga zelden op zo’n grote reis, en eerlijk gezegd ben ik wel aan vakantie toe. Ik wil vooral uitrusten, lekker eten, leuke dingen zien, boeken lezen, wandelingen maken, en vergeten wat voor dag het eigenlijk is.
*Dat wil zeggen… je kunt wel €250 vragen, maar jijzelf krijgt wel wat minder. Er gaan nog toeristenbelastingen af en Airbnb houdt een percentage zelf.
Leave a Reply