Gistermorgen rende ik net op tijd de trein in en moest ik de eerste klas door, op zoek naar mijn soortgenoten (normale mensen) in de tweede klas. In de eerste klas zat alleen een man heel luid te videobellen. En er lag een zonnebril op een bank.
Ik had blijkbaar goed geslapen, want ik dacht meteen: die pikken we in. De trein was al aan het vertrekken. In de verste verte was de eigenaar al niet meer te vinden. En de kans dat dit een heel fijne zonnebril was, was aanzienlijk.
Sinds ik een leesbril nodig heb (een paar maanden) ben ik voortdurend de kluts kwijt qua brillen. Ik heb een gewone bril, voor als ik geen zin heb in lenzen, en als ik die op heb, heb ik geen leesbril nodig – als ik dan iets wil lezen, zet ik gewoon mijn gewone bril af. Als ik lenzen in heb, heb ik een leesbril nodig. Daar raak ik dus de kluts van kwijt, of eigenlijk: daar raak ik brillen van kwijt. Daarom had ik gistermorgen een lege brillenkoker in mijn werktas. Waar de leesbril is, weet ik niet meer. Kwijt, waarschijnlijk. You win some, you lose some. Ik heb ook al een extra leesbril (best lelijk, gekregen van een vriendin die duidelijk blij was dat ze er vanaf was, maar ik ben er blij mee) en die ligt thuis. Ik ga zo iemand worden met overal leesbrillen, behalve op de plek waar ik ze nodig heb, ik weet het nu al.
Een zonnebril heb ik ook. Die ligt in de camper. Heb ik er nog een, voor thuis? Natuurlijk niet, dat zou te praktisch zijn. Ik had net bedacht dat het toch eens tijd werd voor een zonnebril voor als ik niet op vakantie ben. Dan moet ik dus ook lenzen in, anders zie ik niet scherp. Ik ben trouwens ook al eens een bril kwijtgeraakt op vakantie. Het duurde een jaar voor ik accepteerde dat hij niet ergens in de camper lag.
Volgt u het nog? Nee, dat was dus het punt. Brillen en ik, het is een moeilijk iets.
Dat ik een zonnebril nodig heb, zal ook meegespeeld hebben in mijn snelle actie. Kijk, een zonnebril, die heb ik nog nodig, en dit is de eerste klas, en we zijn net weggereden. Ik nam hem mee, ging zitten, en deed hem in de brillenkoker in mijn tas. Blijkbaar toch met wat schuldgevoel, want ik ging pas op kantoor kijken wat voor zonnebril het eigenlijk was.
Mijn collega tegenover mij zei grappend: “Er staat toch geen naam op?” En daar had ie gelijk in, behalve dan dat er wel een naam op staat: Tom Ford. Niet de eigenaar, natuurlijk, maar het merk. Het best wel dure merk.
De bril staat me perfect, vond ook iedereen met wie ik gisteren moest vergaderen. Ik heb nog even overwogen hem te verkopen, maar hoewel Tom Ford zonnebrillen nieuw beginnen rond de €300, krijg je er tweedehands niet zoveel voor, zie ik op Marktplaats. Dus ik hou hem lekker zelf.
Mocht je nog een zonnebril nodig hebben, een dure smaak hebben en voorlopig niet in een eerste klas coupé rondhangen, kijk dan even op Marktplaats of Vinted. Keus genoeg voor weinig. En als je het moreel niet OK vindt dat ik de zonnebril niet naar Gevonden Voorwerpen heb gebracht: geen stress, ik raak hem vast binnenkort wel kwijt.
Leave a Reply to M Cancel reply