Een tijdje terug schreef ik, defensief geworden door alle uitspraken over hoe krenterig FIRE-mensen zijn, een blogpost over vijf dingen waar ik *wel* geld aan uitgeef. Hoog tijd voor de tegenhanger: waar geef ik geen geld meer aan uit?
Het hele internet staat vol met deze lijstjes, en het valt me op dat ze allemaal dezelfde dingen zeggen. Ik heb geprobeerd de minder voor de hand liggende uitgaven te noemen. Bezorg-eten en vaatwastabletten die niet in de aanbieding zijn, die categorie kan iedereen zelf wel bedenken.
1. Mijn gezicht
Vroeger, toen ik nog een tienermeisje was en dankzij een jeugd vol buurjongens, kikkervisjes en boomhutten niet al te veel van vervelende schoonheidsidealen had meegekregen, en toen de beauty influencer en de skin routine TikToks godzijdank nog niet uitgevonden waren, kwam ik een keer op een feestje terecht van Echte Meisjes. Die deden een quiz in een vrouwenblad en zo kwam ik erachter dat er mensen bestaan die vinden dat hun poriën te groot zijn. Daar kon je uiteraard iets tegen kopen.
TE GROTE PORIEN. Godallemachtig. Ik geloof dat die hype een beetje over is, maar de industrie is gebleven. Je kunt (voornamelijk) als vrouw een verbijsterende hoeveelheid geld uitgeven aan je hoofd. Dagcrème, nachtcrème, crème speciaal voor rond je ogen, lotion, gezichtsreiniger, facials bij de schoonheidssalon, anti-rimpeldingen, fillers, botox, wenkbrauwen en wimpers verven, je snor en je kin waxen, gerstkorrels laten verwijderen, en dan zijn we nog niet eens begonnen aan de stapels make-up waar je hele badkamerkasten mee kan vullen, en chirurgische ingrepen voor de mensen die vinden dat het écht goed mis is met hun hoofd.
Voor iemand die beweert niet zo om uiterlijk te geven, heb ik er toch best geld aan uitgegeven. Niet aan make-up, want daar ben ik te lui voor, maar wel wenkbrauwen verven, bijvoorbeeld. En behandelingen bij de schoonheidssalon, en cremes die me dan door die salon werden aangesmeerd.
Sinds ik gestopt ben met letterlijk alles uit de serie hierboven, blijkt mijn gezicht niet ingestort. Ik zie er hetzelfde uit. Mijn vel voelt hetzelfde, en als het dan toch in de winter een keer heel droog is, smeer ik gewoon een paar dagen Labello op de droge plekken. Na het besparen van duizenden euro’s in de afgelopen paar jaar en een onveranderd gezicht in de spiegel, begin ik toch te vermoeden dat al die smeersels 100% onzin zijn. Tientallen euro’s, soms honderden, betaal je voor kleine potjes met smaakvolle vormgeving. Die bloedmooie actrice die in de advertenties staat (kwestie van genen, niet van smeren) moet ook betaald worden, zullen we maar denken.
Ik heb een voorstel. Laten we het gewoon allemaal uit het raam donderen en uit wraak voor al die onzekerheden die ons aangepraat worden, alle uitgespaarde geld beleggen en rijk worden. Gewoon al die rotzooi uit je badkamer flikkeren, een pot nivea en een fles zonnebrand kopen, genieten van de zee van ruimte die je badkamer is geworden, en de hele schoonheidsindustrie de pleuris laten krijgen.
2. Hout
Deze kost wat lef. Want dingen bouwen en toch niet betalen voor het hout dat je daarvoor nodig hebt, vereist twee dingen: geduld, en zo nu en dan schaamteloos rondneuzen in het grof vuil op straat.
Ik maak veel dingen zelf, als ze van hout te maken zijn. Bijvoorbeeld bij het bouwen aan mijn camper heb ik aardig wat hout gebruikt. En ook in mijn huis zijn veel dingen zelf in elkaar geklust. Daar heb je veel hout bij nodig, maar ik koop het tegenwoordig nog maar zelden. Als ik het koop, dan meestal omdat het haast heeft. Als ik de tijd heb, wacht ik af. Ik kijk gewoon een tijdje rond bij het grofvuil tijdens een rondje wandelen in de buurt. Mensen zetten halve platen perfecte multiplex zonder problemen aan de straat. Maar ook balkjes, oud hout uit gerenoveerde jaren ’30-woningen… Als het er schoon (of schoon te maken) en droog uitziet, en ik er een bestemming voor heb, neem ik het graag mee.
Allerslimste optie: bekisting. Ik weet niet zeker of ik het goede woord gebruik, maar ik bedoel lagere kwaliteit multiplex dat gebruikt wordt om bijvoorbeeld machines voor de landbouw of de horeca in te verpakken en vervoeren. Dat multiplex is weliswaar niet zo superstrak als multiplex van de bouwmarkt, maar dat verschil zie je nauwelijks na een goede schilderbeurt – of als het toch aan de binnenkant van een kastje zit. Vorige zomer werd de snackbar om de hoek verbouwd, en daar stond iets – een nieuwe frituuroven, geloof ik – verpakt in multiplex te wachten. Ik mocht dat multiplex wel hebben. Voor niks. Er zaten wat gaten in van die enorme nieten waarmee ze de boel dichtmaken, maar daar weet mijn cirkelzaag wel raad mee.
Ook nuttig: een buurman/familielid met een grote schuur die van klussen houdt, heeft waarschijnlijk ook veel hout liggen dat hij niet weg wil gooien, maar dat hij waarschijnlijk ook niet gebruikt. Hij opgelucht, jij blij.
3. Concertkaartjes boven de 50 euro
Ik heb er al eens over geschreven: concerten zijn idioot duur en worden nog steeds duurder. Dat komt ook door prijzenstijgingen dus deels onvermijdelijk. Maar deels is het een poging van vooral Amerikaanse concertorganisatoren om Europeanen nu eindelijk eens te bewegen ook veel te veel geld neer te tellen voor kaarten. Zoals Amerikanen al jaren doen. De laatste jaren lijkt ze dat eindelijk te lukken. Daarbij worden ze geholpen door een ongezonde ‘superfan’ cultuur die bijvoorbeeld door Taylor Swift en vele anderen heel goed wordt uitgemolken.
Ik kom dus tegenwoordig niet meer in de Ziggo Dome en ook minder in de AFAS Live. Mis het geen moment. Concerten in Paradiso en de andere kleinere zalen in het land zijn beter. Ziggo Dome is TV-kijken. Je moet wel naar dat grote scherm kijken om de artiest te zien want die stip op het podium die beweegt, is niet te onderscheiden van het stofje dat vlak voor je neus in de lucht dwarrelt.
Hetzelfde geldt trouwens voor merchandise. T-shirts, posters, tassen, hoodies etcetera. De shirts eindigen op de stapel slaapshirts, de stoffen tasjes gaan bij de acht die je al had. De merchandise bij concerten heeft ook belachelijk hoge prijzen bereikt. Het is geldklopperij, een manier om de inkomsten per fan verder te verhogen. Ik pas er verder voor.
4. TV-kijken
Jaren geleden al schafte ik al mijn kabelabonnement af. Ik had wel streaming services, drie zelfs, maar die heb ik allemaal opgezegd in de tijd dat ik de snoeischaar in mijn maandelijkse uitgaven zette. Ik had het voornemen om af en toe weer een maand Netflix te nemen ofzo, maar het is er nog niet van gekomen.
Ik kijk nog wel TV, via de NPO app. Voor de publieke omroep betalen we al via de belastingen, en dat doe ik graag. De publieke omroep is een belangrijk goed. (Op het moment dat een politicus vindt dat de publieke omroep afgeschaft moet worden omdat die ‘te links’ is of ‘valse concurrentie’ is voor de commerciële netten, moet je uitkijken. Dat is een vast hoofdstuk in het handboek voor politici met onrechtstatelijke ambities.)
5. Dure wijn
Ooit las ik in de krant een interview met een wijnkenner die vertelde dat goede wijnglazen heel belangrijk zijn. ‘Middelmatige wijn in geweldige glazen smaakt beter dan dure wijn in goedkope glazen.’ Of iets van die strekking. Ik kan de quote niet online vinden. Hoe dan ook: ik kocht heel goede en dure glazen, en sindsdien heel veel middelmatige wijn.
EDIT: ik kreeg de vraag wat voor wijnglazen ik precies heb. Het zijn rodewijnglazen van het merk Schott Zwiesel. Van die grote bellen, die dingen waar je een hele fles in kwijt kunt, als je wil… Ik hou van stevige rode wijn, en ik zocht een merk dat nog redelijk betaalbaar was, en een type glas dat bij mijn favoriete wijnen past. Na veel research is dit het geworden.
Leave a Reply